از کویته و وزیرستان تا پکتیا و ننگرهار، لهجه‌ها، واژه‌ها و تلفظ‌ها آن‌قدر متفاوت است که خیلی وقت‌ها بدون ترجمان نمی‌فهمند که با همدیگر چی می‌گویند.
افغانی افغانستان پر از وام‌واژه‌های فارسی است، پشتو پاکستان پر از واژه‌های اردو. با این حال، سیاسیون پشتون‌ پاکستان و افغان‌های افغانستان می‌گویند: «یک زبان است!».
چرا؟ چون این «یک زبان» بودن، ابزار سیاسی برای ادعای قومی بر دو طرف مرز رسمی دیورند است.

حالا مقایسه کنید: فارسی، دری و تاجیکی با اختلاف بسیار کمتر، سه زبان جدا شمرده می‌شوند. پس چرا پشتو/ افغانی با این همه تفاوت عمیق، باید یک زبان بماند؟ پاسخ ساده است: سیاست، نه علم زبان‌شناختی.

حال این فرصت شما است، اهل قلم افغان: اگر معیار علمی باشد، باید بگوییم پشتو دو زبان است؛ افغانی افغانستان و پشتو پاکستان. تا وقتی شما سکوت کنید و واقعیت زبانی را نگویید، پارسیان حق دارند در نوشته‌ها و گفتمان‌ها از «دو زبان پشتو» حرف بزنند؛ درست همان‌طور که از سه زبان فارسی‌زبان حرف می‌زنند.
اگر امروز ننویسید و نگویید، فردا کسی نمی‌تواند به شما بگوید چرا خودتان این تقسیم را پذیرفتید. مسوولیت تاریخی‌اش با شما است.

کاظم همایون

>>>   لالام جان پشتون ها خود یک قوم نیستند پشتون اصیل ابدالی ها هستند پشتون های غلزایی همان قوم خلج ها هستند که یک قوم آلتایی تبار هستند در زمان های دیر به مکان فعلی جا به جا شده با پشتو ها یکی شدند

>>>   💯👈دلیلش اینه که سیاستگران فاشیست و مردم افغانپشتونی های افغانستانی پر از خدعه مکر حیله-گری و قضاوت های یکبام-دو هوایی هستند،
همانگونه که همه اعمال حلال و شرعی را بر مردم فارسی‌زبان/ترکتبار تحریم و حرام قرار داده اند و همه اعمال حرام و کار های غیر شرعی را افغانپشتونی های زشت بر خود شأن حلال و ثواب می پندارند