شاید نسل جوان، آنهایی که کمتر از ۳۰ یا ۳۵ سال دارند، از تاریخ جنبش مقاومت علیه تجاوزگران شوروی یا بگفته اسلامگرایان "جهاد" زیاد مطلع نباشند. تحلیف یا سوگند خوردن روی قرآن میان آنها پیشینه دارد. در آن زمان دو ایتلاف احزاب یا تنظیم های جهادی وجود داشت: یکی ایتلاف هشتگانه احزاب شیعه مقیم تهران که بالاخره به حزب وحدت تبدیل شد و بعد از کشته شدن مزاری دوباره پارچه پارچه شد و دیگری ایتلاف هفت گانه پشاور.

در میان ایتلاف پشاور یک گروه خیلی قوی و نیرومند (از لحاظ تعداد و پایگاه قومی) با پایگاه اسلام سنتی موجود بود که در تمام جنوب افغانستان، جنوب غرب و جنوب شرق نفوذ داشت. نام آن "حرکت انقلاب اسلامی افغانستان" بود و مولوی محمد نبی محمدی (مردی قد بلند، ریش انبوه، کم حرف) آنرا رهبری میکرد. در آغاز ظهور طالبان نیروی مهم طالبان را اعضای همین حرکت مولوی محمد نبی محمدی تشکیل میداد و خود محمدی هم یکی از مسوولین مهم طالبان شد. ولی "حرکت ..." محمدی برعکس حزب اسلامی حکمتیار، حزب اسلامی مولوی خالص و اتحاد اسلامی سیاف وهابی و جمعیت اسلامی یک نیروی اسلامگرای مبارز و سیاسی نبود. در میان صفوف حرکت حتی نیروهای چپی، بخصوص سازمان رهایی، هم فعالیت داشتند و چندین جبهه آنرا در فراه رهبری میکردند (اینکه زنان فعال چپی و لائیک در این سالها از فراه در پارلمان انتخاب شده اند، ریشه قدیمی در این ولایت دارد).

به هر صورت هدف من نوشتن روی بخش های از تاریخ جنبش مقاومت ضد شوروی یا "جهاد" که خودم در درون آن بوده ام نیست. منظورم این است که این "احزاب پشاوری" همانقدر ضد اشغال شوروی و مزدوران خلقی و پرچمی آن میجنگیدند که بین هم. بخصوص حزب اسلامی حکمتیارکه سیاست قدرت انحصاری و حذف رقبای خود، بویژه جمعیت اسلامی (اگر چه هردو از درون اخوان المسلمین یا جوانان مسلمان دانشگاه کابل بیرون شده بودند) را پیش میگرفت.

خلاصه این احزاب هفت گانه پشاور قادر نمیشدند که متحد شوند. هرگاهی عربستان سعودی که از همه آنها حمایت میکرد آنها را درعربستان در مکه جمع میکرد و آنها دست روی قرآن سوگند میخوردند و حتی پشت قرآن امضا میکردند و متحد میشدند ولی زمانیکه افغانستان برمیگشتند "همان خرک بود و همان درک".
باز باهم روی منافع گروهی، قومی و "اسلام من بهتر است" به جنگ و خونریزی ادامه میدادند و سرانجام هم اعمال شان موجب ضعف شان شد و طالبان آنها را با حمایت همان حامیان مجاهدین (عربستان، پاکستان، امارات) و توافق امریکا و انگلستان، بسادگی از کابل بیرون کردند.

حالا هم دو "رییس جمهور" داریم که دست روی قرآن تحلیف نموده اند، یعنی هر دو سوگند ریاست جمهوری خورده اند. آیا آنها به سوگند های خود وفادار خواهند بود؟ به نظر شما کدام یک از آنها این سوگند را زودتر فراموش خواهد کرد؟ میترسم که همانی که زیاد قرآن را نمی شناسد و یک صفت حضرت محمد را هم به عربی نمی تواند تلفظ کند محکمتر روی سوگند خود بایستد.

کریم پاکزاد

>>>   عبدالله سوگند یاد نموده بود که برای مردم خدمت میکندحالا که مردم گرفتار کرونا میشوند عبدالله چی خدمتی میکند؟؟؟

>>>   انشاالله که هردوی شانرا همین قرآن خواهد زد، بیشتر هم دبل عبدالله را که خودرا مسلمان تیپیک تراشیده و لی کارهای خلاف اسلام را انجام میدهد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است