آیا رهایی پنج هزار نیروی دهشت افگن طالبان هدیۀ بزرگ مذاکرات قطر برای گروه طالبان خواهد بود؟
زلمی خلیلزاد رییس هیات امریکایی مذاکرات صلح با طالبان در قطر با ملابرادر معاون گروه طالبان گفتگو کرد. گفته می شود که محور اصلی این گفتگو که شامل دور جدید مذاکرات دو طرف بصورت رسمی نمی شود، به قول خلیلزاد بر سر "کاهش خشونت و آتش بس" و رهایی پنج هزار زندانیان طالبان بر می گردد. گزارش های رسانه ای از قول خلیلزاد حکایت دارد که او به طالبان قول داده تا بر سر رهایی زندانیان طالبان با دولت افغانستان مذاکره کند.

زلمی خلیلزاد گفتگو کنندۀ امریکایی و طالبان پیش از امضای هر گونه توافقی، دو خواست از همدیگر دارند:
خلیلزاد کاهش خشونت و آتش بس می خواهد.
طالبان رهایی پنج هزار جنگجوی زندانی خود را که در زندان های دولت افغانستان در بند هستند.

برای طالبان رهایی این پنج هزار نیرو بسیار مهم است و در صدر مذاکرات با امریکایی ها و خواست آن ها از این مذاکرات قرار دارد. این در حالی است که رهایی زندانیانِ دو طرف منازعه و جنگ معمولاً پس از توافق بر سر مسایل اساسی منازعه و در مراحل پایانی اجرای این توافقات انجام می یابد. اما چرا طالبان به آزادی نیروهای زندانی خود در آغاز توافق پافشاری می کنند و امضای توافق و مراحل بعدی آن را به آن گره می زنند؟

وقتی طالبان در اوایل سال 1374 ولایت فراه و نیمروز را در جنگ با قوای محمداسماعیل خان والی هرات که قبلاً از نیروهای او تصرف کرده بودند، از دست دادند و صد ها تن از نیروهای شان به اسارت درآمد، وارد مذاکرات صلح با دولت اسلامی شدند. این مذاکرات با میانجگیری مولوی محمدیونس خالص و استاد سیاف آغاز گردید. استاد ربانی و احمدشاه مسعود از این مذاکرات استقبال کردند و امید وار بودند که بتوانند با طالبان به توافقی دست یابند. اما آنچه که طالبان به عنوان خواست اول و اصلی خود در مذاکرات صلح مطرح کردند، رهایی اسیران طالبان بود. شمار اسیران به بیش از سیصد نفر می رسید.

استدلال طالبان این بود که رهایی اسیران راه را برای صلح و اعتماد دو طرف هموار می کند و ما بدون آزادی اسیران خود نمی توانیم به حکومت کابل اعتماد داشته باشیم. احمدشاه مسعود به رهایی اسیران طالب قبل از رسیدن به توافق صلح با طالبان تردید داشت، اما رهبران دیگر به خصوص استاد سیاف می گفت که رهایی این سیصد اسیر در سرنوشت جنگ نمی تواند بسیار تاثیرگذار و تعیین کننده باشد، اما با رهایی اسیران طالبان ما می توانیم صداقت و حسن نیت خود را برای صلح و توافق نشان دهیم و ثابت کنیم و طالبان را در صداقت و ادعای شان مورد امتحان قرار دهیم.

سرانجام صد ها اسیر طالبان آزاد شد و طالبان در پایان آزادی اسیران، دیگر به مذاکرات دلچسپی نشان ندادند. آن ها هر گونه گفتگو را با کابل و محمد اسماعیل خان والی هرات تا سرطان این سال قطع کردند و برای یک هجوم نظامی در جهت تصرف ولایات غربی به خصوص هرات آمادگی گرفتند. همان بود که تا 14 سنبلۀ 1374 پس از درهم شکستن مقاومت مشترک نیروهای اسماعیل خان و کابل از گرشک تا اسلام قلعه دست یافتند.

حالا طالبان در صدد تکرار این واقعه در مذاکرات قطر با زلمی خلیلزاد و امریکایی ها هستند. در حالی که این مذاکرات پر از ابهام و نقش خلیلزاد در آن بسیار پیچیده و نامعلوم در جهت شکل گیری یک توافق و صلح پایدار است، آیا دولت افغانستان دچار این خبط کُشنده خواهد شد که جنگجویان طالبان را از پشت میله های زندان به سنگر کُشتار نیروهای خود بفرستد؟

محمد اکرام اندیشمند

>>>   در اصل جاى شما وطنفروشان بايد در زندان باشد . در أفغانستان همه چيز سرچپه است . قانون سرچپه ، رفتار موتر ها سرچپه ، مقررى ها در دولت سرچپه ، بلند منزل ها سر چپه ستاره شدن سرچپه ، قهرمان شدن سرچپه خلاصه همه چيز در أفغانستان سر چپه روان است از بركت اشغال و مزدوران انها .

>>>   طالب کثیف با آمریکا صلح میکند نه با مردم افغانستان
پس زندانی ها را نباید آزاد کرد
اگر زندانی ها آزاد شوند معنی اش این است که غنی فقط یک دلقک است و اصل قدرت در دست آمریکا و خلیلزاد است.

>>>   این همه نشانی قوت افغان است!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است