| تاریخ انتشار: ۱۰:۵۹ ۱۳۹۸/۶/۱۷ | کد خبر: 160100 | منبع: |
پرینت
 |
|
ماه محرم و ماه عزای سید و سالار شهیدان فرا رسیده است. بدون شک امام حسین علیه السلام نقطه وصل تمام مذاهب اسلامی می باشد و قیام عاشورا نقطه عطفی در تاریخ اسلام است.
گفته ی علمای اهل سنت و تشیع این می باشد که محبت اهل بیت به خصوص امام حسین (ع) بر تمامی مسلمانان واجب است و کسی نمیتواند بدون محبت امام حسین علیه السلام ادعای محبت پیامبر (صل الله علیه و اله وسلم) کند.
به حمدالله جایگاه امام حسین علیه السلام در میان اهل سنت یک جایگاه ویژه به عنوان امام و پیشوا می باشد که غیر قابل انکار است. پیامبر (صل الله علیه و اله) فرمودند: هرکسی به حسین محبت کند به من محبت کرده و هر کس بر او بغض کند مانند آن است که بامن بغض کرده است.
مگر میشود کسی ادعای دوست داشتن پیامبر اکرم را داشته باشد و امام حسین(ع) را دوست نداشته باشد؟
از طرف دیگر: هم پیروان مذهب شیعه و هم پیروان اهل سنت باید متوجه باشند که دشمنان اسلام همواره تلاش میکنند وحدت و اخوت میان مسلمانان را از بین ببرند و کمترین بی توجهی به این امر مهم، تاثیرات بسیار مخربی به وحدت مذاهب به جا خواهد گذاشت.
از دیرباز دشمنان اسلام برای ایجاد تفرقه در میان مسلمانان از هیچ ترفندی دریغ نمیکنند و به هر طریقی که شده زهر خود را به اتحاد مسلمانان می رسانند، لذا پیروان تمام مذاهب باید به این نکته توجه جدی نمایند و به هیچ کس اجازه ندهند که فاصلههای تفرقه‌افکنانه مذهبی را تشدید نمایند.
غربیها دسیسه های فراوانی برای مخدوش جلوه دادن چهره اسلام در آستین دارند که عزاداران امام حسین(ع) و تمام علمای کشور اعم از شیعه و سنی باید با آن مقابله کنند. باید بر همگان روشن سازند که اسلام با خشونت ارتباطی ندارد و گروههای تکفیری مانند طالان و داعش و القاعده هیچ ارتباطی به مذاهب اسلامی ندارند.
بنا به گفته ی همه علما، زنده نگهداشتن محرم در نوع خود یک سنت بوده و تعلیم آموزه‌های اسلامی به نسل جدید یک عبادت است که در سخنرانی های این ماه انجام می شود، اما عزاداری امام حسین (ع) باید بگونهای برگزار شود که وحدت و اخوت اسلامی را در کشور بیشتر کند و باعث تفرقه و نفاق نشود.
کد (10)
>>> ای که به عشقت اسیر خیل بنی آدمند
سوختگان غمت با غم دل خرمند
هر که غمت را خرید عشرت عالم فروخت
با خبران غمت، بی خبر از عالمند
گشت چو در کربلا، رایت عشقت بلند
خیل ملک در رکوع، پیش لوایت خمند
>>> مولوی بلخی
کجایید ای شهیدان خدایی
بلاجویان دشت کربلایی
;کجایید ای سبک‌بالان عاشق
پرنده‌تر ز مرغان هوایی
کجایید ای شهان آسمانی
بدانسته فلک را درگشایی
حافظ شیرازی
رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس
گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت
در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا
سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
عطار نیشابوری
اولیاء با انبیاء هر دو یکند
هر دو نور ذات بی‌چون بی‌شکند
مصطفی ختم رسل شد در جهان
مرتضی ختم ولایت در عیان
جمله فرزندان حیدر ز اولیا
جمله یک نورند حق کرد این ندا
پاک و معصوم و مطهر چون نبی
این سخن را می‌نداند هر صبی
کیست حق را پیمبر را ولی
آن حسن‌‌سیرت حسین بن علی
آفتاب آسمان معرفت
آن محمد ـ صورت و حیدر‌صفت
نه فلک را تا ابد مخدوم بود
زآن که او سلطان ره معصوم بود
تشنه او را دشنه آلوده به خون
نیم کشته گشته سرگشته به خون
آن چنان سر را که بُرد بی‌دریغ
کافتاب از درو آن شد زیر میغ
گیسوی او با به خون آلوده شد
خون گردون از شفق پالوده شد
>>> ما پای شعر محتشمت سینه زن شدیم
"باز این چه شورش است که در خلق عالم است"
سر های ما چه قابل اگر بشکند حسین
"سر های قدسیان همه بر زانوی غم است"
این رستخیز سینه زدن هاست کز زمین
"بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است"
هر دیده ای که گریه کند در غمت حسین
یک چشم او مطابق صد چشمه زمزم است
با یاد لحظه ای که علم خورده بر زمین
ما گریه می کنیم به هر جا که پرچم است
هر گوشه ای به داغ تو مشغول و بازهم
عالم برای روضه ی داغ شما کم است
ما را چه ارزشی است، به این چند قطره اشک
جایی که روضه خوان عزای تو آدم است...
>>> باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین
بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کز او
کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست
این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است!!
جن و ملک بر آدمیان نوحه میکنند
گویا عزای اشرف اولاد آدم است
خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
پرورده کنار رسول خدا حسین
کشتی شکست خورده طوفان کربلا
در خاک و خون طپیده میدان کربلا
گر چشم روزگار بر او زار می‌گریست
خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا
نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک
زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا
از آب هم مضایقه کردند کوفیان
خوش داشتند حرمت مهمان کربلا!!
بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکید
خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد
فریاد العطش ز بیابان کربلا!!
آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم
کردند رو به خیمهٔ سلطان کربلا!!
آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد
کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد
کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی
وین خرگه بلند ستون بی‌ستون شدی
کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه
سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی
کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت
یک شعلهٔ برق خرمن گردون دون شدی
کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان
سیماب‌وار گوی زمین بی‌سکون شدی!!
کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک
جان جهانیان همه از تن برون شدی
کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست
عالم تمام غرقه دریای خون شدی
گر انتقام آن نفتادی بروز حشر
با این عمل معاملهٔ دهر چون شدی
>>> در تاریخ است وقتی یزید ملعون پس از شهادت امام حسین علیه السلام و اسارت آل بیت پیامبر اعلام جشن و سرور و شادی کرد یک نصرانی در کاخ او وجود داشت که سفیر رومیان بود پرسید مگر او کیست که بر او پیروز شده ای؟ گفت او خارجی بود! نستجیر بالله! درباریان گفتند او نواده پیامبرمان بود نصرانی فریاد برآورد وای بر تو ای یزید راهبان ما گویند دریکی از جزایر روم جای پای خر عیسی بن مریم است و ما او را تقدیس میکنیم تو پاره تن پیامبرتان را چنین مظلومانه به قتل رساندی و آل بیت رسولتان را اسیر کردی و جشن میگیری یزید ملعون از شدت خشم دستور قتل نصرانی را داد.
>>> ای آب فرات از کجا می آیی...؟
ناصاف ولی چه با صفا می آیی...
خود را نرساندی به لب خشک حسین...
دیگر به چه رو به کربلا می آیی...؟!
>>> زمخشری از علمای بزرگ اهل سنت صاحب تفسیر معروف «کشاف » ، در کتاب «ربیع الابرار» نقل می کند:
«فاطمه علیها السلام با فرزندانش حسن و حسین علیهما السلام خدمت رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم رسیده و عرض کرد: یا رسول الله! هدیه ای به این ها بده . حضرت فرمود: پدرت فدایت، من مالی ندارم تا هدیه کنم . سپس حسن علیه السلام را بغل کرده، بوسید و روی پای راست خود قرار داد و فرمود: به این فرزندم، اخلاق و هیبت خود را هدیه می کنم و حسین علیه السلام را نیز بغل کرد و بوسید و بر روی پای چپ خود نهاد و فرمود: شجاعت و جود خود را بدو بخشیدم.
>>> علامه اقبال لاهوری از اندیشمندان و شاعران اهل سنت در وصف امام حسین علیه السلام و فلسفه قیام عاشورا، تحت عنوان «رمز قرآن از حسین علیه السلام آموختیم » سروده ای بسیار زیبا دارد:
آن امام عاشقان، پور بتول
سرو آزادی ز بستان رسول
الله الله بای بسم الله، پدر
معنی ذبح عظیم، آمد پسر
چون خلافت رشته از قرآن گسیخت
حریت را زهر اندرکام ریخت
خون آن سر، جلوه خیرالامم
چون سحاب قبله باران در قدم
بر زمین کربلا بارید و رفت
لاله در ویرانه ها کارید و رفت
تا قیامت قطع استبداد کرد
موج خون او چمن ایجاد کرد
بهر حق در خاک و خون گردیده است
پس بنای «لا اله » گردیده است.
مدعایش سلطنت بودی اگر
خود نکردی با چنین سامان سفر
دشمنان چون ریگ صحرا، لا تعد
دوستان او به یزدان هم عدد
سر ابراهیم و اسماعیل بود
یعنی آن اجمال را تفصیل بود
عزم او چون کوهساران استوار
پایدار و تند سیر و کامکار
تیغ بهر عزت دین است و بس
مقصد او حفظ آیین است و بس
خون او تفسیر این اسرار کرد
ملت خوابیده را بیدار کرد
تیغ «لا» چون از میان برون کشید
از رگ ارباب باطل، خون کشید
نقش «الا الله » بر صحرا نوشت
سطر عنوان نجات ما نوشت
رمز قرآن از حسین آموختیم
ز آتش او شعله ها افروختیم
شوکت نام و فر بغداد رفت
سطوت غرناطه هم از یاد رفت
تار ما از زخمه اش لرزان هنوز
تازه از تکبیر او ایمان هنوز
ای صبا! ای پیک دور افتادگان!
اشک ما بر خاک پاک او رسان
>>> پیامبر اکرم حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم: حسین علیه السلام از من است و من از حسینم؛ خداوند دوست دارد کسی که او را دوست دارد؛ برجانب راست عرش خداوند نوشته شده است: حسین علیه السلام شاهچراغ هدایت و کشتی نجات است.
پیامبر اکرم حضرت محمد صلی الله علیه وآله وسلم: همانا برای شهادت امام حسین علیه السلام چنان آتش عشقی بر دل و جان مومنان افتاده که هرگز خاموش نخواهد شد؛ همانا در جان مومنان چنان معرفتی به امام حسین علیه السلام وجود دارد که برای نااهلان پوشیده و مخفی باقی مانده است.
امام صادق علیه السلام فرمودند: نفس کشیدن کسى که بخاطر مظلومیت ما اهل بیت اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست. سپس امام فرمودند: این حدیث را باید با طلا نوشت!
امام رضا علیه السلام:
ای پسر شبیب!زمانی که جدّم امام حسین (علیه‌السلام) کشته شد، آسمان، خون و خاک سرخ بارید.
ای پسر شبیب؛ اگر دوست داری در درجات بالای بهشت با ما باشی، به سبب اندوه ما اندوهگین، و برای شادمانی ما شاد باش.
پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله فرمودند:
فاطمه جان!روز قيامت هر چشمى گريان است؛ مگر آن چشمى كه خداوند گرامی داشته و در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.(بحارالانوار، ج 44، ص 293)
>>> شافعی - پیشوای یکی از مذاهب اربعه اهل سنت که علاقه و ارادت بسیاری به اهل بیت علیهم السلام دارد - در باره واقعه عاشورا، اشعار زیبایی سروده است که ترجمه برخی ابیات آن چنین است:
«این حادثه از حوادثی است که خواب مرا ربوده و موی مرا سپید کرده است .
دل و دیده مرا به خود مشغول ساخته و مرا اندوهگین کرده است و اشک چشم، جاری و خواب از آن پریده است .
دنیا از این حادثه خاندان پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم متزلزل شده و قامت کوه ها از آن خواب ذوب شده است .
آیا کسی هست که از من به حسین پیامی برساند، اگرچه دل ها آن را ناخوش دارند؟ !
حسین کشته ای است بدون جرم و گناه که پیراهن او به خونش رنگین شده،
عجب از ما مردم آن است که از یک طرف، به آل پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم درود می فرستیم و از سوی دیگر، فرزندان او را به قتل می رسانیم و اذیت می کنیم!
اگر گناه من دوستی اهل بیت پیامبر است، از این گناه هرگز توبه نخواهم کرد .
اهل بیت پیامبر در روز محشر، شفیعان من هستند و اگر نسبت به آنان بغضی داشته باشم، گناه نابخشودنی کرده ام .»
>>> ابا عبدالله الحسین فرمودند این مصیبت ها همه بر من آسان است چون خدا میبیند ولی آن چه که باید بدانیم این است که مصیبت اصلی و حقیقی کج فهمی و جهالت و غفلت و پستی و رذالت و قساوت قومی است که از یاد خدا غافل شده و برای پاره تن رسولشان و امام بر حقشان نامه میفرستند تا بر یزید هوسران فاجر شرابخوار خروج کند سپس به علت قساوت قلب و حب دنیا و طلا و نقره و کنیزکان اینچنین ظالمانه امام کشی میکنند و اهل بیت رسول خدا را اسیر میکنند!!
>>> بخاري، ترمذي و ابن ماجه از يعلي بن مره نقل نموده‌اند كه پيامبر اسلام فرموده‌اند: حسين از من است و من از حسين، كسي كه حسين را دوست دارد خداوند هم او را دوست مي‌دارد. در همين رابطه در حديثي ديگر از رسول بزرگوار اسلام(ص) كه احمد بن حنبل و ابن ماجه آن را به روايتي از ابي هريره مستند داشته‌اند آمده است: كسي كه حسن و حسين را دوست بدارد مرا دوست دارد و كسي كه كينه حسن و حسين را داشته باشد كينه مرا دارد.
>>> امام علي(ع) هنگامي كه به جنگ صفين مي‌رفتند از كربلا عبور كردند، در برابر نينوا بر كنار فرات دهكده‌اي بود، آنجا توقف كردند و از نام آن سرزمين پرسيدند، گفتند كربلا، حضرت علي(ع) سخت بگريستند چنان كه اشكشان بر زمين مي‌ريخت. آن گاه فرمودند: به حضور رسول افضل(ص) رفتم مي‌گريست، عرض كردم: سبب گريه چيست؟ فرمود: لحظه‌اي پيش جبرئيل نزدم بود و مرا آگاه كرد كه پسرم حسين كشته ميشود در كنار فرات در محلي كه آن را كربلا مي‌گويند، آن گاه جبرئيل كفي خاك به من داد و آن را به من بويانيد، خودداري نتوانستم كرد و اشك از چشمانم روان گشت.
>>> امام حسین علیه السلام نقل کردند: ام سلمه مرا خبر داد : جبرئیل نزد رسول خدا بود و تو پیش من بودی و ناگهان گریستی . پیامبر فرمود :
بگذار فرزندم را . من تو را رها نمودم، پیامبر تو را برداشت و در آغوش کشید . جبرئیل پس از دیدن این منظره پرسید : آیا دوستش داری؟ پیامبر پاسخ داد : بلی . جبرئیل گفت : همانا امت شما به زودی او را خواهند کشت؛ آیا می خواهی خاک سرزمینی را که در آنجا کشته می شود به تو نشان بدهم و آن را ببینی؟ گفت : بلی . پس جبرئیل بال هایش را گشود و زمین کربلا را نشان داد … پیامبر از آن حالت بیرون آمد و در دستش خاک سرخ بود …
منبع: نینوی، ص ۲۵۰/مسند احمد، ج ۴، ص ۱۲۷و ۱۲۶/ذخائر العقبی، ص ۱۶۴و ۱۴۶/تاریخ دمشق، ص ۱۶۸
>>> ترمذی، یکی از نویسنده های صحاح معروف اهل سنت، نقل می کند که سلمی گفت : خدمت ام سلمه رسیدم و او گریه می کرد . از ام سلمه پرسیدم : چرا گریه می کنی؟ او در پاسخم گفت : رسول خدا را دیدم در خواب سر و صورت و محاسن آن حضرت پر از خاک بود . عرض کردم : ای رسول خدا شما را چه شده است؟ حضرت فرمود : همین حالا شاهد کشته شدن حسینم بودم
منبع:محمدبن عبدالله الحاکم النیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج ۵
در ذخائر العقبی روایت كرده كه یزید بن ابی زیاد نقل كرده كه پیامبر اسلام(ص) از خانه عایشه بیرون آمدند و از كنار خانه فاطمه عبور كردند، كه ناگهان صدای گریه امام حسین(ع) به گوشش رسید، رسول خدا(ص) فرمودند: مگر نمی دانی (ای فاطمه) كه گریه حسین مرا آزار می دهد.
ترمذی در باب مناقب حسنین به سند خود از انس بن مالك روایت می كند كه از رسول خدا(ص) پرسیدند: كدام یك از خاندانتان نزد شما محبوب تر است؟ فرمود:«حسن و حسین» و به حضرت فاطمه می فرمودند: دو فرزندم را صدا بزن و آنان را به سینه می فشردند و می بوییدند.
ابن حجر هیثمی از ابن ابی الدنیا روایت می كند كه زید بن ارقم در مجلس ابن زیاد حضور داشت كه دید ابن زیاد با چوب دستی به لب و دندان آن حضرت می زند، به وی گفت: چوب دستی را از لب و دندان امام حسین(ع) بردار، به خدا سوگند همواره می دیدم كه رسول خدا(ص) میان این دولب را می بوسید. آن گاه زید بن ارقم گریست و ابن زیاد ناراحت شد و گفت:
«خدا دیدگان تو را بگریاند، اگر پیرمرد خرفت و بی عقلی نبودی گردنت را می زدم» زید بن ارقم از جای خود برخاست، خطاب به مردم گفت: «ای مردم شما از امروز به بعد مردگانی بیش نخواهید بود، برای این كه پسر فاطمه را شهید كردید و پسر ابن مرجانه را بر خود امیر قرار دادید. به خدا سوگند طولی نمی كشد نیك مردان‌ِ شما را می كشند و بد سیرتان را به شما می گمارند».
ترمذی و طبرانی و ذهبی از حضرت علی(ع) روایت كرده اند كه آن حضرت نقل كرده اند كه‌رسول خدا(ص) دست حسن و حسین را گرفتند و گفتند:
«كسی كه مرا و این دو را و نیز پدر و مادر آنها را دوست بدارد، روز قیامت هم مرتبه من است«.
طبری در ذخائر العقبی از رسول خدا(ص) روایت كرده كه آن حضرت فرمودند:
«اولین كسانی كه وارد بهشت می شوند من و فاطمه و حسن و حسین می باشیم. از رسول خدا(ص) سؤال شد: ای رسول خدا دوستان چه؟ گفتند: پشت سر شما [فاطمه وحسنین]».
>>> ترمذی در صحیحش از یعلی بن مُرّه نقل كرده كه رسول خدا(ص) فرمودند: حسین از من است و من از حسینم، خدای دوست بدارد كسی كه حسین را دوست داشته باشد.
امام بخاری در الادب المفرد به اسناد خود از یعلی بن مره روایت كرده: در یكی از روزها پیامبر اكرم(ص) همراه اصحابش به منزلی دعوت بودند، در مسیر ایشان امام حسین بازی می كرد؛ پیامبر جلوتر از اصحاب بود و دست گشود كه حسین(ع) را بگیرد. حسین از این طرف به آن طرف می رفت و پیامبر هم خنده كنان او را دنبال می كرد تا این كه حسین(ع) را گرفت؛ آن گاه دستی بر زیر چانه كودك و دست دیگر بر پشت او گذاشت... و گفتند: «حسین از من و من از حسین هستم خداوند دوست بدارد كسی كه‌حسین را دوست داشته باشد».
>>> سنایی غزنوی شلعر و عارف قرن ۴ خراسان زمین و ایران زمین:
خرمی چون باشد اندر راه دین کز بهر حق
خون روان گشتست از حلق حسین در کربلا
از برای یک بلا کاندر ازل گفتست جان
تا ابد اندر دهد مرد بلی تن در بلا
جامی شاعر و عارف ایران زمین از اهل سنت در سده نهم هجری :
کردم زدیده پای سوی مشهد حسین
هست این سفر به مذهب عشاق فرض عین
خُدّام مرقدش به سرم گَر نهند پای
حقا که بگذرد سرم از فرق فرقدین
ابن حسام هروی شاعر و عارف سده نهم ایران زمین :
دلم شکسته و مجروح و مبتلای حسین
طواف کرد شبی گرد کربلای حسین
طراز طره مشکین عنبر افشانش
خضاب کرد به خون خصم بی‌وفای حسین
قدر چو واقعة کربلا مشاهده کرد
زچشم، چشمة خون راند بر قضای حسین
نشسته بر سر خاکستر آفتاب مقیم
کبود پوش به سوگ از پی عزای حسین
جمال روشن خورشید را غبار گرفت
که در غبار نهان شد مه لقای حسین
سحاب قطره باران، حسین سر بخشید
عطای ابر کجا و کجا عطای حسین
خموش ابن حسان این سخن نه لایق توست
ستایش تو کجا و کجا ثنای حسین
کز آفتاب قیامت مرا پناهی ده
به زیر سایه دامن کش لوای حسین
>>> شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
از حریم کعبة جدش باشگی شست دست
مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین
می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین
پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین
بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی داند عروسی یا عز ا دارد حسین
رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش
برند تا بجایی که کفن از بوریا دارد حسین
بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب
ورنه این بی حُرمتی ها کی روا دارد حسین
سروران ، پروانگان شمع رُخسارش ولی
چون سحر روشن که سراز تن جدا آرد حسین
سر بقاچ زین نهاده ، راه پیمای ¬عراق
می نماید خودکه عهدی با خدا دارد حسین
او و فای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین
دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا
باکدامین سرکند ، مشکل دو تا دارد حسین
سیرت آل علی با سر نوشت کربلا ست
هر زمان ازما ، یکی صورت نما دارد حسین
آب خود با دشمنان تشنه قسمت می‌کند
عزّت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین
دشمن هم آب می‌بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین
بعد از اینش صحنه‌ها و پرده‌ها اشکست و خون
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین
ساز عشق است و بدل هر زخم پیکان زخمه‌ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین
دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین
شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین
اشک خونین گو بیا بنشین به چشم شهریار
کاندرین گوشه عزایی بی ریا دارد حسین
>>> نصر ابن بنی نزیر نوادهه پادشاه حبشه نجاشی بود وی یکی از یاران امام حسین علیه اسلام بود که در کربلا به شهادت رسید پس از هجرت مسلمانان به حبشه و نامه رسول گرامی به نجاشی وی قلبا مسلمان شد و پیامبر را یاری داد ولی در حبشه اظهار اسلام نکرد فرزندش را خدمت پیامبر صلوات الله علیه و آله فرستاد تا ایشان را یاری کند هنگامی که نجاشی شاه حبشه فوت کرد پیامبر از دور بر او نماز گزاردند حبشیان برایش نامه نوشتند که بیا و بر تخت پادشاهی بنشین او گفت من پیامبر را رها نکنم شما هرکه را خواهید امیر خود کنید وی پس از رحلت رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم به یاران حضرت علی علیه السلام پیوست و در جنگ صفین شهید شد فرزندش نیز در سپاه امام حسن علیه السلام وجود داشت و در کربلا همراه امام حسین علیه السلام بود هنگامی که امام حسین علیه السلام شب عاشورا فرمودند هر کس میخواهد کشته نشود برود همه ما شهید خواهیم شد به او هم فرمودند اگر میخواهی برو پشت این کوه ها امن و امان است
گفت مولای من ما اگر میخواستیم برویم آن روز که حبشیان میخواستند ما را شاه خود کنند میرفتیم ما شما خاندان رسول را رها نمیکنیم.
مرحبا و صد آفرین به اصحاب با وفای امام حسین که در مقابل هجوم گرگ صفتان ایشان را رها نکردند و حرمت اهل بیت رسولشان را شناختند.
>>> شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست
شکر خدا که روزی ام از سفره شماست
شکر خدا که پای شما سینه می زنم
شکر خدا که درد مرا نامتان دواست
عمری نفس زدم به هوای نگاهتان
عمری سرم به سایه این بیرق عزاست
قلبم به بزم هر شبتان خو گرفته است
چشمم به خاک خانه تان خوب آشناست
بر روی سنگ قبر من این گونه حک کنید
این خانه زاد روضه و مجنون کربلاست
روزیِ اشک چشم مرا مرحمت کنید
روزی دیده ای که نذر کرده شماست
>>> خواب دیدم خواب اینکه مرده ام
خواب دیدم خسته و افسرده ام
روی من خروارها از خاک بود
وای قبر من چه وحشتناک بود
تا میان گور رفتم دل گرفت
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت
ناله می کردم ولیکن بی جواب
تشنه بودم تشنه یک جرعه آب
بالش زیر سرم از سنگ بود
غرق وحشت سوت و کور و تنگ بود
خسته بودم هیچ کس یارم نشد
زان میان یک تن خریدارم نشد
هرکه آمد پیش حرفی راند و رفت
سوره حمدی برایم خواند و رفت
نه شفیقی نه رفیقی نه کسی
ترس بود و وحشت و دلواپسی
آمدند از راه نزدم دو ملک
تیره شد در پیش چشمانم فلک
یک ملک گفتا بگو نام تو چیست
آن یکی فریاد زد رب تو کیست
ای گنهکار سیه دل بسته پر
نام اربابان خود یک یک ببر
در میان عمر خود کن جستجو
کارهای نیک و زشتت را بگو
ما که ماموران حق داوریم
نک تو را سوی جهنم می بریم
دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود
دست و پایم بسته در زنجیر بود
نا امید از هر کجا و دلفکار
می کشیدندم به خفت سوی نار
ناگهان الطاف حق آغاز شد
از جنان درهای رحمت باز شد
مردی آمد از تبار آسمان
نور پیشانیش فوق کهکشان
چشمهایش زندگانی می سرود
درد را از قلب آدم می زدود
گیسوانش شط پر جوش و خروش
در رکابش قدسیان حلقه بگوش
صورتش خورشید بود و غرق نور
جام چشمانش پر از شرب طهور
لب که نه سرچشمه آب حیات
بین دستش کائنات و ممکنات
خاک پایش حسرت عرش برین
طره یی از گیسویش حبل المتین
بر سرش دستار سبزی بسته بود
بر دلم مهرش عجب بنشسته بود
در قدوم آن نگار مه جبین
از جلال حضرت عشق آفرین
دو ملک سر را به زیر انداختند
بال خود را فرش راهش ساختند
غرق حیرت داشتند این زمزمه
آمده اینجا حسینفاطمه
صاحب روز قیامت آمده
گویی بهر شفاعت آمده
سوی من آمد مرا شرمنده کرد
مهربانانه به رویم خنده کرد
گفت آزادش کنید این بنده را
خانه آبادش کنید این بنده را
اینکه اینجا این چنین تنها شده
کام او با تربت من وا شده
مادرش او را به عشقم زاده است
گریه کرده بعد شیرش داده است
بارها بر من محبت کرده است
سینه اش را وقف هیئت کرده است
اینکه می بینید در شور است و شین
ذکر لالائیش بوده یا حسین(ع)
دیگران غرق خوشی و هلهله
دیدم او را غرق شور و هروله
با ادب در مجلس ما می نشست
او به عشق من علَم بگرفته دست
سینه چاک آل زهرا بوده است
چای ریز مجلس ما بوده است
خویش را در سوز عشقم آب کرد
عکس من را بر دل خود قاب کرد
اسم من راز و نیازش بوده است
خاک من مهر نمازش بوده است
پرچم من را بدوشش می کشید
پا برهنه در عزایم می دوید
اقتدا به خواهرم زینب نمود
تا که دنیا بوده از من دم زده
او غذای روضه ام را هم زده
اینکه در پیش شما گردیده بد
جسم و جانش بوی روضه می دهد
حرمت من را به دنیا پاس داشت
ارتباطی تنگ با عباس داشت
نذر عباسم به تن کرده کفن
روز تاسوعا شده سقای من
گریه کرده چون برای اکبرم
با خود او را نزد زهرا می برم
هرچه باشد او برایم بنده است
او بسوزد صاحبش شرمنده است
در قیامت عطر و بویش میدهم
پیش مردم آبرویش میدهم
باز بالاتر به روز سرنوشت
میشود همسایه من در بهشت
آری آری هرکه پا بست من است
نامه ی اعمال او دست من است
>>> بنگر به شهادت حسین بن علی ع
از جان بگذشت از نمازش نگذشت...
ای حسین ای مظهر ازادگی
ای قیامت سنبل دلدادگی
ای حسین ای جان فدای دین حق
بهتر از آن در رهش سر داده ای
ناله ها در عشق تو فریاد شد
دین حق از خون تو آباد شد
غنچه ها در راه داور داده ای
در رهش شهزاد اکبر داده ای
دست عباس دلاور داده ای
وای من شهزاده اصغر داده ای
زد عدو آتش چو بر کاشانه ات
شد پریشان دختر دردانه ات
زینب دل خسته ات در راه شام
رفت تا بر عالم رسد این پیام
حق بود پیروز تا روز جزا
هست باطل طرد درگاه خدا
ای حسین جانم فدای جان تو
جمله فرزندان من قربان تو
ما همه غرق گناه و درد و غم
مستحق دارو و درمان تو
من فدای همت والای تو
آن نماز ظهر عاشورای تو
ظهر عاشورا میان دشمنان
رو نمودی بر خدای عاشقان
تیر باران شد قدت ای سروناز
بر نگرداندی تو رویت از نماز
من فدای همت والای تو
آن نماز ظهر عاشورای تو
>>> شعری از شهید قهار عاصی شاعر معاصر
تا ریخت خون مرد به دامان کربلا
سجاده شد زمین بیابان کربلا
بر مسلمین طلیعه نو باز شد زحق
در رهگذار تشنه میدان کربلا
خون پیمبر است که گلگونه کرده است
خاک سیاه و خار مغیلان کربلا
الگوی زندگی است برای مقاومت
طرح قیام آل مسلمان کربلا
دست یزیدیان چه تواند کند به خلق
خون امام ماست نگهبان کربلا
آنک حضور شمر که بر باد میشود
در پیشگاه سید و سلطان کربلا
تاریخ را علامت فجر شکفتن است
هنگامه قیامت و توفان کربلا
پا در رکاب باد چه می‌بندی ای رقیق
پر باز کن به دولت ایمان کربلا
آزادگی است آنچه که تسجیل میشود
بر برگ برگ دفتر و دیوان کربلا
>>> شعر خانم سیده تکتم حسینی شاعر معاصر افغانستان در مصیبت حضرت زینب سلام الله علیها و آل بیت امام حسین علیه السلام:آسمان است این که در گودال مقتل گم شده
یا که دنیـــــای زنـــــی آشفته بر تل گم شده ؟
می دود هر سو نگاهش در سکوتی هولناک ...
در میـــان دودها سوسوی مشعـــل گم شده
...
شعله بر دامن ، پریشان می دود هر سو زنی
دختـــری در بیــن خار و خــون و تاول گم شده ...
بــرق دنــــدان شغــــالان و هجــــوم سایه ها
آهویـــی در وحشت شبهای جنـــگل گم شده
...
>>> شعری در وصف جناب حر علیه الرحمه که از سپهسالاران لشکر عمر سعد بود و پس از ساعت ها تفکر شرمگین و گریان به لشکر امام حسین علیه السلام پیوست و توبه کرد:
می آمد و سر به زیر و شرمنده تو
با گریه اش آمیخته شکرخنده تو
«حُر» بود اسیر،تا امیری می کرد
آن روز امیر شد که شد بنده تو
از خویش تهی شد،از تو پر شد آخر
یک قطره نبود بیش و، دُر شد آخر
آن سر که ز شرمندگی افکند به زیر
اسباب سر افرازی «حُر» شد آخر
>>> اشعار حکیم سنایی غزنوی شاعر سده شش ایران زمین در وصف حضرت ابا عبدالله الحسین:
حَبَّذا كربلا و آن تعظيم كزبهشت آورد به خلق نسيم
و آن تن سر بريده در گل و خاك و آن غريوان به تيغ دل‌ها چاك
و آن گزين همه جهان،كشته در گل خون تنش بياغشته
و آن چنان ظالمان بدكردار كرده بر ظلم خويشتن اصرار
حرمت دين و خاندان رسول جمله بر داشته زجهل و مقتول
تيغ‌ها لعل گون ز خون حسين چه بود در جهان بَتَر زين شين
كرده آل زياد و شمر لعين‌ابتداي چنين بته در دين
حسن از زخم كرده سينه كبود زينب از ديده‌ها برانده دو رود
من نيم دوستدار شمر و يزيد زان قبيله منم به عهد بعيد
هر كه راضي شود به بد كردن‌لعنتش طوق باشد در گردن
***
داستان پسر هند مگر نشينيدي كه از او وسه كَس او به پيمبر چه رسيد
پدر او دُر دندان پيمبر بشكست مادر او جگر عم پيمبر بمكيد
او به ناحق، حق داماد پيمبر بستد پسر او سر فرزند پيمبر ببريد
بر چنين قوم تو لعنت نكني شرمت باد لعن‌الله يزيداً و علي آل يزيد
اشعار قوامی رازی اهل ری شاعر سده شش ایران زمین در وصف ابا عبدالله الحسین علیه السلام:
روز دهم ز ماه محرم به كربلا ظلمي صريح رفت بر اولاد مصطفي
هر گز مباد روز چو عاشور در جهان كان روز بود وز قتل شهيدان كربلا
آن تشنگان آل محمد اسيروار بر دشت كربلا به بلا گشته مبتلا
عريان بماند پردگيان سراي وحي مقتول گشته شاه سراپردة عبا
هر گه كه يادم آيد از آن سيد شهيدعيشم شود منقص وعمرم شود هبا
اي بس بلا و رنج كه بر جان او رسيداز جور و ظلم امّت بي رحم و بي حيا
در آرزوي آب چو اويي بداد جان لعنت بر اين جهان به نفرين بي وفا
بگرفته روي آب سپاه يزيد شوم بي آب چشم و سينه پر از آتش هوا
اشعار شاعر و عارف قرن ششم عطار نیشابوری در وصف حضرت امام حسین علیه السلام:
كيست حق را پيمبر را ولي آن حسن سيرت، حسين بن علي
آفتاب آسمان معرفت آن محمد صورت و حيدر صفت
نه فلك را تا ابد مخدوم بود زآن كه او سلطان ره معصوم بود
تشنه او را دشنة آلوده به خون نيم كشته گشته ،سرگشته به خون
آن چنان سر را كه بُرّد بي دريغ كافتاب از درو آن شد زير ميغ
گيسوي او با به خون آلوده شد خون گردون از شفق پالوده شد
كي كنند اين كافران با اين همه كو محمد؟ كو علي؟ كو فاطمه؟
صد هزاران جان پاك انبياء صف زده بينم به خاك كربلا
در تموز كربلا تشنه جگر سر بريد زشتي چه باشد زين بَتَر
با جگر گوشة پيمبر اين كنند وانگهي دعوي داد و دين كنند
كفرم آيد هركه اين را دين شمرد قطع باد از بن زفاني كاين شمرد
>>> السلام علی الحسین و علی علي بن الحسین و علی أولاد الحسین و علی أصحاب الحسین.
ای نور دو چشم رسول یا حسین
وی یاور هر یاور بتول یا حسین
شفق از غربت تو و یارانت خجل
آنگه که پیکرت در افول یا حسین
دفتر سبز رسول گشت دم تیغ
قیام سرخ تو داد التیام یا حسین
هر کوه و برزن گواه بر ندای تو
که گفتی هل من ناصر یا حسین
هل من معین از لب تشنه ات
رسید به گوش و جان یا حسین
غربت و تنهائی تو چه زخمی است
که جمله طبیبان عاجز یا حسین
این کلام زینب تو است در قتلگاه
آسمان و زمین شهودند یا حسین
اکبر و اصغرت به دشت سرخ کربلا
قربانی راه جد تو است یا حسین
قامت از خواهر تو خمید به کربلا
از سوز و گداز و نوحه تو یا حسین
طفل شیرخوار تو صد برگ عزا
در سینه دهر اشکبار یا حسین
من از امّت جدّ تو در نوح و غمم
آنگه که تو بهر من راهی یا حسین
غلام تویم به گفته ها و کرده هایت
به حشر امید همجوارت یا حسین.
شهرستانی از فیض آباد.
>>> در هیچ جای تاریخ در دوران امام حسین چیزی به نام شیعه وسنی وجود نداشت
فقط اسلام بود .شیعه وسنی ساخته وپرداخته ملاها می باشد.
>>> حرمله ابن کاهل اسدی به دست مختار افتاد. به دستور مختار دست ها و پاهایش را قطع کردند. سپس وی را در آتش سوزاندند. شیـخ طوسى نوشته است: "شمر را دستگیر كردند و نزد مختار آوردند. مختار دستور داد گـردن او را زدند و جسدش را در دیگ روغن جوشیده افكندند و یكى از یاران مختار با پاى خود سر شمر را لگد مى‌كرد"(تاریخ طبری، ج 6، ص 338). خولی سر امام حسین را از کربلا به کوفه برد. سید ابن طاووس در لهوف نوشته است که در سال 65 هجری خولی را مأموران مختار دستگیر و به نزد او بردند:
"مختار به خولی گفت در كربلا چه كردی؟ گفت: نزد علی بن حسین آمده پوستین زیر او را برداشتم و مقنعه و گوشواره زینب را هم برداشتم. مختار گریه كرد و گفت او به تو چه گفت؟ گفت: او به من گفت: خداوند دست ها و پاهای تو را قطع خواهد كرد و خداوند تو را قبل از آتش آخرت به آتش دنیا بسوزاند.... مختار گفت: به خدا قسم دعای آن طاهره مظلومه را مستجاب خواهم كرد".
به دستور مختار، او را كشتند و جسدش را سوزانده و خاكسترش را بر باد دادند. ده تن از قاتلان امام حسین(اسـحـاق بـن حـوبـه، اخـنـس بـن مـرثـد، حـکـیـم بـن طفیل، عمرو بن صبیح، رجاء بن منقذ عبدى، سالم بن خیثمه، واحظبن ناعم، صالح بن وهب، هانى بن ثبیت و اسید بن مالک)، به دستور مختار، دستگیر کردند، دست و پایشان را بستند، از پشت بر زمین خواباندند و به زمین میخ کردند و اسب‌ها را با نعل تازه، بر بدن‌هاى آنان تاختند تا پیکر آنان در هم شکـسته شد و به هلاکت رسیدند. سپس بدن‌هاى آنان را به آتش سوزاندند( بحار الانوار، ج 45، ص 374؛ لهوف، سیدبن طاووس، ص 183). پس از دستگیری سنان بن انس، به دستور مختار، دست و پایش را بریدند و هنوز جان داشـت کـه او را در دیـگ روغـن جـوشـان افـکـنـدنـد(بحارالانوار، ج 45، ص 375). شمر بن ذى الجوشن در روز عاشورا شترى را كه مخصوص سوار شدن امام حسین بود را به عنوان غنیمت گرفـت و به كوفه آورد و بـه شكرانه ی قتل فرزند پیامبر آن شتر را نحر كرد و گوشتش را بین دشمنان اهل بیت در كوفه تقسیم نمود. مختار دستور داد تمام خانه‌هایى را كه آن گوشت وارد آن شده بـود و افرادى را كه دانسته از آن گوشت خورده‌اند، شناسایى كنند. همه آن خانه‌ها را ویران كرد و كسانى را كه از آن گوشت خورده بودند اعدام نمود
>>> من هم مسلمان هستم. به شیعه وسنی مسلمان وغیر مسلمان٫حتا اناییکه به دین قطعا باور ندارند وانرا جزو تشوشات عقلی میدانند احترام دارم.در هر دین وحتا بیدین ها اشخاص خوب وخراب وجوددارد.درکش مشکل نیست به شرطیکه اندکی چشم خودراباز کنیم.
عاقل
>>> وقتی درزندگی ام با بهترین انسان از نظر ادب ٫اخلاق وکرکتر اشنا شدم٫برایم جالب بودکه دین نداشت.وقتی جویای علت شدم گفت والدینم دودین متفاوت داشتند باتعقل که داشتند انتخاب دین رابه خودم گذاشتند.وقتی ۱۸ شدم٫بعدازان وتاامروزهم کدام کمبودی درزندگی حس نکردم. ترجیح دادم ازاد وبدون دغدغه بیمورد زندگی کنم.
بشارت
>>> جناب بشارت !
دين باعث تشويش ذهن و دغدغه بيمورد نميشود. شايد شما نتوانستيد نظر آن شخص شخيص را درست و صحيح برسانيد و يا شايد هم برداشت من اشتباه است
دين يعنى باور داشتن به يك نيروى مافوق نيروى بشر. دين يعنى اعتقاد داشتن به عقلى بالاتر از عقل بشر و اصل مطلب اينكه دين يعنى ايمان داشتن به وجود خدا.
يك دين دار واقعى نه دغدغه بيمورد دارد و نه دغدغه با مورد. يك دين دار واقعى به غير از دين خود به اديان ديگر نيز به ديده احترام و تقدس مى نگرد چون :
روى تو به هر ديده كه بينند نكوست / نام تو به هر زبان كه گويند خوشست
كشور هاى اسكانديناوى از جمله سويدن از مرفه ترين و پر آسايش ترين كشور هاى دنيا براى ساكنانش ميباشد يعنى از شير مرغ گرفته تا جان آدميزاد در اين كشور ها بطور يكسان و برابر در دسترس همه مردم است اما اين كشور ها از جمله سويدن از بى دين ترين كشورهاى دنيا است.
در هندوستان بخاطر سياست غلط ، اختلاف طباقاتى بسيار فاحشى حاكم است و براى همين خانه به دوش ها و گرسنه ها بسيار زياد اند و همه ميدانيم كه مردم هند از دين دارترين مردمان جهان هستند.
آيا هيچ خبر داشتيد كه بيشترين آمار خودكشى در جهان راكشور هاى اسكانديناوى از جمله سويدن دارد ؟! با وجود تمام پنهانكارى هاى كه دولت هاى اين كشور ها ميكند.
آيا هيچ خبر داريد كه مردم هندوستان از شاد ترين و پر اميد ترين مردمان دنيا هستند ؟!
بلى مسأله اين است دين داشتن و يا دين نداشتن !!!
روشنفكر هاى خلقى و پرچمى ،كهنه شدند و از مُد رفتند؛ نميدانم چرا نسل جديد روشنفكر هاى ما خود را با معيار هاى بين المللى هماهنگ و سازگار نمى سازند ؟
دولت و ملت سويدن به دين نداشتن خود افتخار ميكنند و اين را اوج پيشرفتگى و كمال خود ميدانند اما بر اساس قانون در اين كشور هر كودكى در خانواده سلطنتى به دنيا مى آيد بايد طبق قوانين كليسا غسل تعميد داده شود. هنوز هم كه هنوز است علامت صليب بر تارك تاج پادشاه ، خودنمايى ميكند. بر اساس قانون ،جامعه پزشكان و طبيبان سويدن حق ندارند در ميان مردم اظهار بى دينى و لا مذهبى بكنند.
پس از هفتاد سال دين زدايى و دين گريزى در اتحاد جماهير شوروى ،امروزه مراسم تحليف رياست جمهورى در روسيه طى يك مراسم دينى برگزار ميشود. مراسم تحليف آقاى پوتين را يك كشيش از ارتدكس ها ، يك كشيش از پروتستان ها و يك شيخ الاسلام از مسلمانها اجراء ميكردند.
هى بنازم قدرت دين را كه هيچ وقت از مُد نميرود.
ريحانه حسينى از سويدن
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است