مقالۀ خانم چیرل بینارد همسر زلمی خلیلزاد را تحت عنوان "زنان افغان مسوول سرنوشت شان اند" که در مجلۀ نشنل انترست به نشر رسیده است، سراپا خواندم.

مقالۀ جالب بود و تجویزهای خوبی برای زنان افغان داشت. او در این مقاله نوشته است که امریکا در ۱۷ سال گذشته در زمینۀ بهتر شدن وضعیت زنان افغان در عرصه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی سرمایه گذاری کرده است و اکنون باید خود آنان چرخۀ پیشرفت را به حرکت بیاورند، برای به دست آوردن حقوق شان مبارزه کنند و با توجه به شرایط و فضای که به وجود آمده است، شجاعت و فهم استراتیژیک خویش را به نمایش بگذارند. به نظر من این بخش نوشته وی واقعیت انکار ناپذیر است و باید چنین شود.

در این مقاله روی موضوع حیف و میل پول های کمک شده تحت نام حمایت از حقوق زنان از سوی شماری از فعالین حقوق زن، صحه گذاشته شده است، اما به نظر من ایالات متحدۀ امریکا هم در این خصوص مقصر می باشد، زیرا از کمک های متذکره نظارت نکرد و پول ها به کیسۀ شمار اندکی از افرادی سرازیر شد که به مراجع کمک کننده و سفارت خانه ها ارتباط داشتند.

اما اینکه خانم بینارد نقش زنان مبارز و چیزفهم افغانستان را در دوره های مختلف تاریخی در این مقاله نادیده گرفته، در حقیقت با آنان بی مهری کرده است. زنان افغان دوشادوش مردان در تمام عرصه ها نقش حیاتی داشته و با وجود اینکه مورد خشونت واقع شده اند و آسیب پذیرترین قشر جامعه در جریان جنگ ها بوده اند، مبارزات شان را به خاطر به دست آوردن حقوق شان طی سالیان متمادی زنده نگهداشته اند و اکنون نیز با متانت به پیش میروند.

ایالات متحدۀ امریکا پس از شکست اتحاد جماهیر شوروی که هدف آن همانا جلوگیری از تحقق رویای رسیدن کمونیزم به آب های گرم هند بود، به هدفش رسید و افغانستان را یکسره در میان همسایه های طماع و مداخله گر و آتش جنگ و بدبختی رها نمود. اگر امریکا همان زمان افغانستان را رها نمی کرد و مردم ما را در دولت سازی کمک می نمود، زنان افغان بیشتر از گذشته به حقوق شان دست می یافتند، به خشونت مواجه نمی شدند و از تحصیل و آموزش باز نمی ماندند، کشور ما به لانه تروریزم و افراط گرایی مبدل نمی‌شد، واقعۀ ۱۱ سپتامبر به وقوع نمی پیوست و امروز نیاز به این همه هزینه جانی و مالی و حضور پرزرق و برق امریکا و متحدانش در این سرزمین وجود نمی داشت. ما مراحل دولت داری را بگونۀ طبیعی می پیمودم، ارتش ما سالم می ماند و بیشتر تقویت می گردید و سایر نهادها دولتی به پختگی و قوام می رسیدند. نه ما این قدر عقب مانده و بدبخت و شکار سیاست کشور تازه تولد یافته می شدیم، نه فرزندان این سرزمین به این پیمانه جان های شیرین شان را از دست می دادند و نه هم دنیا به دردسر هیولای تروریزم دچار می گردید.

به هر صورت گذشته گذشت، باید همه متوجه آینده باشیم، دستآوردها را حفظ کنیم، به عقب برنگردیم و تلاش نماییم که گذشتۀ تلخ تکرار نگردد.

نوشته: بصیر ایوبی

>>>   تاجیکان از بُعدِ نا اُمیدی و آینده !
کلید موفقیت و رمز و راز پیروزی ملت تاجیک در برابر استداد، ستم، نسل کشی، هویت کشی، زبان کشی، فرهنگ کشی، استعداد کشی، فاشیزم قبیلوی، شووینیزم و همه نا انصافی ها و بی عدالتی ها، اینست که هر تاجیک همدیگر را یک تن و چند جان حس نمایند، اینست که تاجیک ها همه از روزنه منافع و نیاز های ملی تاجیکان، بایستند نه منافع و مصالح فردی! تاجیک ها چه بخواهند چه نخواهند، چه خوش باشند چه خفه،
اینرا باید بپذیرند که در طول تاریخِ ۵ تا ۶ قرن اخیر، ستم شده ترین از هر بُعد، چه سیاست، چه تاریخ، چه فرهنگ، چه ارزش قومی، و چه ارزش کُلی هم که باشد؛ اند. من در این اندیشه نبوده ام ، نیستم و نخواهم بود ، که تاجیکان با همت و با عزم و جزم و پر قدرت با مزدور شدن چند آدمی که آنقدر جایگاه مردمی هم نداشتند، زیر تاثیر روند و خود را از دست دهند! بلکه باور من اینست ، که نسل اندر نسل ملت بزرگ و پر افتخارِ ((تاجیک))، از هر فرصت مانند ارزش الماس استفاده خواهند کرد و به پیش تا دم پیروزی و شادی واقعی خواهیم رفت. وجودِ اشخاص پاک نیت و خوب، در میان این همه جوان و نوجوان، قطعاً که محسوس است. بیایید تا برای بازسازی ، تاریخ ، سیاست ، فرهنگ ، اجتماع = دانش و در مجموع تمام ابعاد و جنبه های ضروری برای اقتدار یک ملت ؛ دست به دستِ هم داده و با روشی عاقلانه و مدبرانه، برای آینده بهتر تفکر و پشت کار کنیم! هیچ ههم نیست که یک آدم یا دو آدم یا بیش که عمدتاً معتمد بوده اند ، خط عوض کرده و از میان ما رفته اند، ما که هنوز وجود داریم! از فیضِ یک همبستگی ملی((تاجیکانه)) و هم نظری برای تدوینِ یک برنامه دراز مدت و بسیار سرنوشت ساز ، میتوانیم به موفقیت های مهم نایل آییم.
شاد زی ، آباد زی ، آزاد زی ...
ادریس خراسانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است