گروهی از زنان و مردانِ کم ادعا و صبور و صادق و نجیب و نخبه، شش سال است خون جگر خورده اند و تکاپوی سترگ و تلاش های جسورانه و نفسگیر وبزرگ انجام داده اند تا چراغی را در مسیر خاموشی و تاریکی تاریخ یک ملت فراموش شده، روشن کنند. هنوز فتیله ی این چراغ بالا نیامده که جماعتی غیور و جان برکف می کوشند با نفس های قدسی خود این چراغ را خاموش کنند.

بیاییم کمی منصف و صبور باشیم. این همه نادانسته و ناخوانده و ناسنجیده بر تحقیر و تخفیف و تخویف پاره های تن خود همت و غیرت نکنیم. هیچ کدام ما حق مطلق و باطل مطلق نیستیم. هیچ کدام مان رسول خدا و امام معصوم نیستیم تا قول و قیام مان بر صراط حقیقت مطلق باشد. بگذاریم که اشتباه کنند و فرصت دهیم که اشتباه را جبران کنند.

اندکی به مُحِق بودن دگم های مان شک کنیم. اندکی به احساسات و عصبانیت ونفرت های جهنده ی مان مهار بزنیم. اندکی با خویش و خویشاوند مان مهربان باشیم. اندکی با تأمل، تدبیر، تعقل، تفکر، شناخت، آگاهی، دقت و صداقت و با حکم اخلاق، انصاف، عدالت و وجدان، قضاوت کنیم.
به آسان ترین بیان و رایج ترین زبان، تهمت وشماتت و خیانت نبندیم. به نازل ترین باور، تخم بدبینی و بیگانگی و انحراف و اعوجاج نپاشیم.
از کسی قدیس نسازیم و خود را مفسر و نماینده ی مقدس آن قدیس نشماریم و از آن قدیس بعنوان چماقی برای ترویج کفر و الحاد و خیانت و حقارت و تهدید و سرکوب ونفرت و نفرین علیه کسی و جریانی بهره نگیریم.

به ارزان ترین بها و کم ترین بهانه، حیثیت و معرفت و انسانیت و هویت و قومیت و صداقت و صلاحیت و سابقه وایمانِ خادمان و افسران فرهنگی خویش را به حراج نگذاریم.
با بدبینی و شماتت و هیاهو، سدی در راه کاروان فرهنگ و تاریخ خویش ایجاد نکنیم. به فرهنگیان دلسوز و متعهد و صادق خود اعتماد کنیم. ضعف های شان را دلسوزانه و خوشبینانه نقد کنیم. اشتباهات شان را گوشزد نماییم. خطاهای شان را با مهربانی و صبوری و برادری آشکار کنیم اما متعهدانه و صادقانه و دوستانه حمایت شان کنیم.

به این حقیقت ایمان داشته باشیم که در کارهای بزرگ، اشتباهات کوچک ناگزیر است. هر اشتباهی، با بودن درک ودرایت و صداقت، رفع شدنی است. هر اشتباهی، آموزنده است. هر ضعفی قابل جبران است. هر آغازی یک تجربه است و هر تجربه ای مبنای پختگی می گردد.

حمزه واعظی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است