انتصاب امرالله صالح و اسدالله خالد به سمت سرپرست وزارت خانه های داخله و دفاع به خودی خود انتخاب درستی است. ایکاش اینگونه انتخاب های درست در طول چند سال گذشته انجام می شد و ای کاش چنین انتخاب درستی برای ریاست امنیت ملی و مشاور شورای امنیت نیز صورت می گرفت.

به نظر می رسد این انتخاب معطوف به پیگیری چند هدف باشد:
1. این انتصاب، نوعی یارگیری سیاسی و تقویت جبهه ی سیاسی جناب غنی در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری می باشد که با گزینش مهره های قابل توجه از رقبای سیاسی صورت می گیرد. داودزی، خالد وصالح هرکدام ضمن آن که خود مستقلا وزنه ی سیاسی حساب می شوند، منسوب به جبهه های سیاسی دیگری نیز می باشند که عمدتن در برابر ریس جمهور صف کشیده اند.

2. در روند گفتگو با طالبان، حکومت به انزوای سیاسی کشانیده شد و بدین ترتیب نوعی حس تحقیر را از جانب امریکایی ها و ایتلاف سه گانه ی عربستان، پاکستان و امارات فهم کرد. انتخاب صالح و خالد که به چهره های ضد طالب و ضد سیاست های اسلام آباد معروف هستند، نوعی پاسخ سیاسی به حرکت ابوظبی می باشد.

3. بخش مهمی از جنگ جاری، جنگ استخباراتی می باشد. گزینش صالح و خالد بعنوان عناصر با تجربه در امر جنگ استخباراتی علیه پاکستان می تواند پیام واضحی به پاکستان وطالبان باشد که گویا دولت افغانستان مصمم است فاز تازه ای را با تقویت مخالفان مسلح پاکستان و سازماندهی گروههای عملیاتی، جبهه استخباراتی و فشارهای سیاسی امنیتی تازه ای علیه اسلام آباد و حذف سران و فرماندهان طالبان به راه بیندازند.

4. این گزینش می تواند پیام دیگری به امریکایی ها هم داشته باشد. با توجه به نزدیکی و ارتباط ویژه ی صالح و خالد با محافل استخباراتی امریکا، حضور این دو در پست های حساس امنیتی و نظامی در ساختار حکومت غنی، می تواند نگاه و سیاست استراتژیک واشنگتن را نسبت به خروج نیروهای امریکایی از افغانستان و نیز روند مذاکره با طالبان و نوع مواجهه با سیاست های پاکستان تحت تأثیر قرار دهد.

حمزه واعظی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است