سالها بود که ولسوالی های قره باغ، جیغتو، خواجه عمری و ناهور در آتش می سوخت؛ هرچه فریاد می کردیم؛ هیج کس فریادمان را همراهی نمی کرد. هیج کس توجهی به‌ اهمیت آن فجایع نمی کرد، هیچ کس تلاش جدیی برای پایان دادن آن فجایع نمی نمود.

اینگونه بود که آن فجایع سالها ادامه یافت. قربانی های زیادی گرفت. خسارت های زیادی بر مردم ما تحمیل کرد و خانواده های زیادی را در مصیبت و درد فرود برد و در چنین فضا و اوضاعی در فضای سرشار از سکوت و تماشاگری شهروندان و دولت افغانستان، طالبان بر مناطق جیغتو، حواجه عمری، رشیدان، و قره باغ مسلط شدند. اما در ماجرای هجوم تروریستان بر مالستان، جاغوری و ارزگان خاص خوشبختانه همه مردم ما در کنار هم قرار گرفتند.

از تمام جهان فریادهای دادخواهانه بلند شد. هزاره های جهان با حساسیت و جدیت از هجوم تروریست ها ابراز انزجار کردند.‌ بیاری خانواده های شهدا و آورگان شتافتند. نمایندگان مردم، سیاسیون، اساتید دانشگاه و فعالان مدنی برای پایان یافتن تهاجم و سرکوب تروریستان تلاش کردند.‌ تلاش های بی سابقه و ستایش برانگیزی که هم دولت افغانستان و هم جامعه جهانی را متوجه فاجعه جاری بر ولسوالی های مالستان و جاغوری و ارزگان خاص کرد.

دولت با اینکه تحت فشارهای فزاینده تروریستان در سراسر کشور قرار دارد، اهتمام جدیی درباره مقابله با تروریستان در جاغوری و مالستان نمود. به جاغوری و مالستان نیرو فرستاد، عالی ترین فرماندهان کشور برای اولین بار به جاغوری رفتند و قرار است تا سرکوب نهایی وا ز بین بردن توانایی تروریستان این حضور ادامه یابد.

حالا نیاز است تا این روند همبستگی‌به صورت نظام مند در داخل و خارج از کشور ادامه یابد. باید مطالعه، پیش بینی و آمادگی های لازم برای مقابله مستمر با تروریستان صورت گیرد. این دادخواهی ها باید برای تمام درد و داغ هزاره ها و تمامی مظلومان این سرزمین در سراسر کشور ادامه یابد. باید ستادهای حمایتی در داخل و خارج از کشور فعال شود و روند مبارزه با تروریستان و مبارزه با ستم و سکوت دولت کنونی و دولت های آینده ادامه یابد. باید فرماندهان نظامی و امنیتی و متخصصان امنیتی هزاره در مشارکت با رهبری نظامی کشور چاره دایمی برای هزارستان بیاندیشد.

عارف رحمانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است