چرا این همه فرزندان رهبران جهادی کاندید پارلمان شده‌اند؟ موضوع جالب، لازم است در مورد جنبه‌های آن بیشتر تحقیق و بحث شود. برای ورود به این بحث، فکر می‌کنم سه علت نقش اساسی داشته است؛

اول، سرازیر شدن سران جهادی به پارلمان در دو دوره گذشته به خاطر اهمیت پارلمان نبود، آن‌ها به خوبی می‌دانستند که پارلمان در نظام ریاستی کنونی جایگاه سمبولیک دارد. چراکه تمام قدرت اجرایی و حتی قدرت تقنینی در دست رییس‌جمهوری تمرکز یافته است. اما ترس از امکان کشانده شدن رهبران جهادی به محاکم بین‌المللی، آنها را واقعا ترسانده بود. وقتی دیدند که صدام، به آسانی محاکمه و اعدام شد، خوب می‌دانستند که مهم‌تر از صدام نیستند وحشت‌ نه‌تنها رهبران جهادی را فراگرفت، بل‌که حتی قوماندان‌ها و افراد پایین‌رتبه‌ترشان نیز به این فکر افتادند که در زیر چتر «مصوونیت پارلمانی» می‌توانند خود را حفظ نمایند، افراد پایین‌تر نیز اصرار داشتند که رهبران‌شان وارد پارلمان شود با این حساب که وقتی رهبر قابل محاکمه نباشد زیردستانش هم نخواهند بود و در پارلمان، عاجل قانون مصوونیت خودشان را تصویب نمودند.

علت دوم، به زندگی روزمره آقازاده‌ها دقت کنید. در داخل و خارج افغانستان عموما به کار مفید یا تحصیل مصروف نیستند، بل‌که قدرت و ثروت پدر را به صورت بسیار ناشیانه در راه عیاشی و بدماشی به‌کار گرفته‌اند. که در درازمدت آن‌ها را از جامعه تجرید می‌کند.

علت سوم. رهبران جهادی، پارلمان را آسان‌ترین راه ورود فرزندانشان به زندگی اجتماعی و سیاسی می‌بینند. پارلمان را به مثابه دانشگاه سیاست برای آقازاده خود در نظر می‌گیرند. آن‌ها نه خوب درس خوانده، نه تجربه مبارزه دارند. در پارلمان می‌توانند مردم‌داری، کمپین و بازی‌های سیاسی را در محیطی آرام و بی‌خطر تجربه کرده و خود را برای جانشینی پدر آماده سازند.

برخی تحلیل‌ می‌کنند که این قمار است، ممکن است رای ندادن مردم به معنای از بین رفتن اعتبار پدران‌شان گردد. این پیش‌بینی دقیق نیست. آقازاده‌ها با گرفتن رای مردم یا خرید رای مردم می‌آیند، پارلمان آینده آقازاده سالار خواهد بود. در کمپین آقازاده‌ها، قدرت، پول و امکانات و خشونت را یک‌جا به نمایش می‌گذارند وقتی مثلا باتور دوستم با بیش از صد موتر همراهش در سرک‌های یک ولایت غریب جولان بدهد، آیا کسی هست که او را جدی نگیرد؟! گرچه آقازاده‌ها مثلا توانایی سخنرانی، بیانیه و مردم‌داری و یا تشریح پالیسی مدرن را ندارند، اما این خلاء را همان روشنفکرانی پر می‌کنند که در خدمت پدران‌شان بوده‌اند، به آقازاده نیز همان خدمات را ارایه خواهند داد.

یاسین رسولی

>>>   جناب رسولی :
خوب تحلیل کرده ای که خداکند خودت شامل کدام حزب سیاسی ویا کدام گروه نباشی .
ق از لوگر

>>>   برای انجام کار ها از مشاوران مفت خوار استفاده می کنند.

>>>   دارایی میاثی مثل شاهی میراثی درنظام های فرسوده میباشد راه حفظ سرمایه پدر وتفنگ پدر راپسر باید ادامه دهد.پروای مردم را چه دارند.خودش وکیل پدرش وزیر.برادرش سفیر پسکاکایش تاجر.

>>>   آقاى ياسين رسولى?
آيا واقعا مقايسه مجاهدين مبارز عليه اشغال و سلطه شوروى٬ استقامت و مبارزه باطالبانيسم با صدام رييس جمهور رژيم عراق عقلانى٬ عاقلانه٬ سزاور و در بنياد منطقى است?
يا مى خواستيد که ياسين تانرا تيز کنيد?
مبارزين و مجاهدين راه آزادى و طالبانيسم در افغانستان دولت و حکومت و پارلمان و پوليس و نيروهاى نظامى دولتى هيچگاه نداشتند. همين امروز رژيم پوشالى غنى شاه شجاع فعلى با ١٨ سال با قدرت امريکا و 40 کشور غربى اروپايى و 10 کشور ديگر نتوانست دولت با همه نهادهاى دولتى ساخته نتوانستند.

>>>   مه به یک چیز دیگر حیران هستم.
هنگامی که مراکز ثبت رای دهندگان شروع به کارکرد،هیچ کس درک نداشت که خود را ثبت نام کند.در دهن کارمندان مراکز ثبت رای دهندگان،از بیکاری پشه خانه کرده بود.
در هر مرکز که زورنالستان میرفتند،بغیر از کارمندان،هیچ کس برای ثبت نام حاضر نبود.
حالا این شش میلیون نفر که خود را ثبت نام کرده اند.ار کجا پیدا شد؟
جالب آن که سی فیصد ثبت نام کنندگان طبقه اناث است.
در دولت کرزی اگر در انتخابات تقلب هم بود،اقلاً چند نفر را بزور و یا به رضا ذریعه پول ،در مراکز رای دهی قطار میکردند که به مردم نشان دهند که اینه مردم رای میدهند.
اما در دولت اشرف غنی همه مامورین ثبت نام بیکار نشسته اند و یک دم شش میلیون نفر خود را ثبت نام کردند.
دروغ دیده بودم،اما دروغ شاخدار به این اندازه ندیده بودم.

>>>   بخاطری که میخواهند افغانستان را کاملا نابود کنند!!! آخر آنها اولاده با وفای اخوانیها اند!!!!

>>>   پدرانشان به این باور رسیده اند که رآی مردم ضعیف افغانستان را با ۱۰۰۰ افغانی و وعده های سر خرمن خریده میتوانند ، بناً این سرمایه گذاری چند جانبه را پیش گرفته اند.
اس پ هزاره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است